Przeszywający chłód budzi Cię w środku nocy. Za oknami szaleje wiatr, deszcz bębniący w parapet przypomina Ci wszystkie największe hity AC/DC a Twoje szczękające z zimna zęby tańczą pogo. Twoje oczy powoli przyzwyczajają się do mroku ogarniającego Twój pokój. W kącie łóżka dostrzegasz cień i już wiesz co się stało...
Kurwa. On znowu zabrał Ci kołdrę. I tak od października.

Ze łzami w oczach wspominam jak marzyłam o wspólnym, niekoniecznie własnym M. Takim z małym, przytulnym pokojem, łazienką z wanną i malutką kuchnią - tak co by od czasu do czasu zaimponować gościom. Przecież nie po to studiuję i poszerzam swoje zainteresowania by spędzać czas przy garach. Marzyłam też by mieć swojego A. obok. Żeby go głaskać, tulić, dbać o niego, robić mu zupki Winiary, Amino, Knorr i Vifon - w końcu urozmaicenie w związku to podstawa. No właśnie. Urozmaicenie. To dostałam w prezencie.

Puzzle? A może karciana gra w Piotrusia? To dla mięczaków. Skarpety. To jest gra. Szukanie drugiej skarpety do pary dostarcza niesamowitych wrażeń (w tym wrażeń zapachowych)! Jeśli macie ten sam problem to mam dla was małą wskazówkę : cmentarzysko much wskaże wam ich lokalizację, jeśli jednak i to nie pomoże to bez obaw. Po miesiącu skarpetki same zaczną spacerować po mieszkaniu. A jeśli już jesteśmy przy skarpetkach to dowiedziałam się jeszcze że te z dziurą nie są do wyrzucenia dopóki nie wystaje z nich więcej niż jeden palec.

Gdyby tego było mało to okazało się że deska od toalety parzy zwykłych śmiertelników i dlatego nie dziwi mnie że nie jest opuszczona tak samo jak fakt że nasze mydło często ma ,,sweter".

Nie denerwuję się już o to że gdy wstaję rano, on nadal leży zakryty kołdrą na głowę. Wiem przecież że gdy wstanę o 6.00 a on o 6.40 to o 7.00 oboje będziemy gotowi.

Każdy dzień to taka nasza mała walka o przetrwanie. To także wymiana poglądów i odkrywanie siebie. No i oczywiście wzajemne testowanie cierpliwości. ,,Świniaaaa! Musiałeś?! Otwórz okno!" / ,,To laski srają ?!" / ,,Kto mi zeżarł czekoladę?!".

A. dowiedział się też sporo rzeczy o mnie. Np. tego że gdy jestem zła to wystarczy we mnie rzucić czekoladą bądź słoikiem ogórków konserwowych. No i nie oddychać. I najlepiej zostawić mnie z jedzeniem samą w pokoju. W końcu nic tak nie wkurwia kobiety w TE dni, jak wszystko. Dowiedział się też że nienawidzę gdy ktoś podjada moje słodycze, mięso i sałatki. Że uwielbiam siedzieć przy kaloryferze albo bawić się w larwę (kebab z kołdry) i jeść. Właściwie z tym jedzeniem skapnął się dopiero wtedy gdy okruszek leżący na łóżku wbił mu się w tyłek.

Wspólne mieszkanie ma swoje wady i zalety - jak wszystko w naszym życiu. Najważniejsze jednak jest to by umieć rozmawiać ze sobą, do błahostek podchodzić z humorem a nie z nerwami i co najważniejsze - nie dać się pokonać monotonii :)