ja urodziłam się na wsi, wychowałam w małym miasteczku, do którego wróciłam do studiach w wielkim mieście i nigdy nie czułam się gorsza, bo nie jestem miastowa.

Faktycznie, niektórzy cierpią na syndrom stolicy.
Osobiście bardzo lubię Warszawę i w przyszlości chciałabym się tam przeprowadzić i mimo, że jestem z małego miasta nie czuję się jakaś inna ;-))

Obecnie mieszkam w Warszawie, z ,,syndromem Warszawiaka" nie zetknęłam się zbyt często, jednak czasem zdarza się usłyszeć tekst o ,,słoikach" czy coś podobnego. Dla mnie Warszawa jest jak każde inne miasto, ma swoje zalety, ma i wady, ludzie różni, jak wszędzie. Bawi mnie tylko to, że większość ,,Warszawiaków" to ludzie, którzy tu przyjechali lub ich rodzice przybyli do stolicy, a ta warszawskość wychodzi im na prawo i lewo. Dla mnie nie ma znaczenia skąd ktoś jest lub gdzie mieszka, ale co sobą reprezentuje:)

Ja myślę Aniu, że wszędzie jest ta tendencja do patrzenia "z góry" na innych. Tylko każdy patrzy z innego powodu. To taka nasza ludzka skłonność do dodawania sobie znaczenia poprzez umniejszanie innych. Pewnie, że nie wszyscy ludzie tacy są, ale wielu tak. I to samo dzieje się w Warszawie. Ci, którzy marudzą na "słoiki" zapominają, że miasta rozwijają sie tak długo, jak długo chce do nich napływać "świeża krew". Pozdrawiam Cię serdecznie. "Polubiam" stronę i zapraszam do siebie :) Basia.

Sama widze tego typy wypowiedzi na roznych forach, czy na facebooku, sa ona codziennoscia na artykulach o miejscach parkinkowych w Warszawie, o tym, ze na swieta miasto pustoszeje itp ale ja zwyczajnie przestalam to czytac. Internetowe trolle zawsze beda pisac hejt, nie ma co z nimi ingerowac. pozdrawiam :)

Hihi :D Myślałam, że tak się tylko mówi! Ja jestem ze wsi (i to jakiej!) i strasznie to lubię. Kocham to, że gdy patrzę za okno widzę pola i lasy, a dopiero później sąsiadów ;) I szczerze? Nie najlepiej czuję się w mieście na dłużej. Wyjeżdżam zwykle na 2-3 dni, gdy prowadzę warsztaty i wracam do domu na wsi :)

Mam wrażenie, że ludzie wypowiadający się jak ów pan, zdecydowanie mają jakiś własny kompleks, negując innych chcą się wyleczyć z niego. O człowieki stanowi jego zachowanie, nie pochodzenie.

Świetny wpis, bardzo życiowy. Osobiście nie lubię takich ludzi co (sorry za wyrażenie) wyżej srają niż głowy mają, i patrzą na innych "z góry". Szczerze powiedziawszy myślałam, że tylko w telewizji pokazują, jak Ci mieszkańcy stolicy wyśmiewają się z innych, którzy przyjeżdżają z mniejszych miast. Dla mnie to w ogóle chore, taka mentalność bardzo dziwna. ehh Pozdrawiam ciepło

Ojej pierwsze słyszę o czyms takim jak Syndrom Stolicy ale to moze dlatego ze wlasnie z takimi ludzmi co reprezentują soba niski poziom nie zadaje sie.
Moja mama jest z dziada pradziada Warszawianka (bo ojciec to Francuz) wiec moge mowic o sobie ze ja mieszkając ponad te dwadzieścia lat tez jestem rdzenna Warszawianka i powiem szczerze wcale sie tym nie jaram. Lepiej mi bylo mieszkając rok nad morzem niz tyle lat w STOLYCY. I najchętniej to bym sie wyprowadziła gdzies 299 km stad - to chyba dlatego zamieszkałam na swoim pod Warszawa gdzie jest cisza i spokoj. Czy przez to stałam się już wekiem?

Prawda jest taka że rodowity Warszawiak nigdy nie będzie się szczycil tym skąd pochodzi... bo dla niego to żadna NOWOŚĆ. Trochę to jak z ludźmi wyjeżdżającymi zagranice. Po roku ledwo pamiętaja język polski. A przeciez Anglikami nie są. .. niestety taka wizytówke mamy dzięki "słoikom-tylko przytaczam" którzy nie są dumni z tego skąd pochodzą... a przecież to nie pochodzenie czyni nas wartościowymi ludźmi... Ja bym wszystko oddała by móc posmakować życia w mniejszej miejscowosci bądź na wsi.... tam życie wydaje się weselsze... a jak jest naprawdę?